เป็นการเดินทางไปทำงานรอบที่สอง แต่ครั้งนี้เราไปเริ่มงานสร้างสาธารณูปโภคพื้นฐานให้นิคมThai Hoa ซึ่งเป็น นิคมอุตสาหกรรมของคนไทยที่จังหวัดลองอัน Long An ซึ่งอยู่ทางทิศตะวันตกผ่านจากสนามบินตัน เซิง ยึกTon Son Nhat ไปทาง ตำบลฮุกโมนHoc Mon ก่อนเข้าเขตจังหวัดไต นิน Tay Ninh ก่อนถึงนิคมลองอันชิดซ้ายเลี้ยวซ้ายไปทางคอมมูนดึ๊ก หลอบ ห่า Đuc Lop Ha แต่ถ้าเลยผ่านแยกดังกล่าวไม่เข้าดึ๊ก หลอบ ห่า ก็จะไปเขมรโดยผ่านด่าน หมอกบ่ายMoc Bai เข้าพนมเปญ ผมเคยเห็นมีรถบัสสีเหลืองบริการวิ่งจากพนมเปญไปโฮจิมินห์โดยจะไปถึงตลาด เบิ่น ถัน(เจอะ เบิ่น ถัน) ร่ายมานานเข้าเรื่องกันดีกว่า ตอนที่เราทำการคัดเลือก ผู้รับเหมาหรือ หย่า เถ่า ตอนนั้นก็มีผู้รับเหมาหลายเจ้าด้วยกันที่สนใจโครงการ สุดท้ายเราก็เลือก บริษัท 59 ซึ่งเป็นบริษัทของทหาร หรือกอม ตี เหง่ย ลิ้น công ty người lính เวลามาประชุมผู้จัดการจะแต่งตัวมาเต็มยศนายร้อยเลย เหมือนประมาณว่าทำแล้วไม่จ่ายตังค์ โดยอุ้มแน่ ฮ่า...
ผมสังเกตอย่างนึงรถที่เขาใช้จะป้ายสีแดง ทำให้รู้ว่าเป็นรถทหาร แต่ถ้าเป็นรถหลวงหรือราชการทั่วไป จะเป็นป้ายสีฟ้าตัวอักษรสีขาว เท่าที่ทราบมีกองพันที่มีเครื่องจักรงานก่อสร้างและทหารช่างจำนวนมาก หลังช่วงหมดสงครามก็ว่างงาน ก็เลยมารับงานรับเหมาก่อสร้างกับเขาด้วย อย่างพื้นที่ที่เราทำการก่อสร้างเป็นเขตพื้นที่สงคราม เราอยู่ไม่ไกลจากเขตตำบล กู๋จี ที่เป็นนครใต้ดินของเวียตกงเอาชนะทหารอเมริกัน จึงมีระเบิดอยู่เป็นจำนวนมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งตอนที่ผมกำลังถมดินก็มีรถบรรทุกมาลงดินถมที่มีลูกระเบิดขนาดยาวประมาณศอกเศษลงมาด้วย ทำเอา รปภ.วิ่งกระจาย ผมเลยเดินไปดู แล้วแจ้งทางทหารมาเก็บกู้อันนี้ไม่เสียค่าใช้จ่ายเพราะรัฐเขารับผิดชอบ ส่วนเรื่องเลี้ยงดูปูเสื่อ หาเงินทุน ทหารเขาเก่ง เพราะถือว่าเป็นธุรกิจ เมา เที่ยวถึงไหนถึงกัน และแต่ละคนก็มีฐานะไม่เบาทีเดียว
บรรษัทนี้ เข้าตลาดหลักทรัพย์หรือเอ็นเตอร์ไพร์ และชอบตั้งบริษัทโดยเอาชื่อกองพัน อย่างกองพันนี้เป็นกองพันที่ 59 จบงานเป็นไงบ้างผมก็ไม่ทราบ เพราะบริษัทเรียกตัวกลับมาทำงานที่เมืองไทย ทราบภายหลังเขาสร้างอาคารสูบน้ำและอุโมงค์สูบน้ำเสร็จ แต่เจ้าของจ่ายตังค์ไม่ครบ และเขาประสบปัญหากับหลายโครงการด้วยกัน(เพื่อนเวียตเล่าให้ฟัง) ทำให้ต้องชะลอและหยุดงานไป ก็เป็นเรื่องน่าเศร้า นี่แหละชีวิตคนก่อสร้าง
