ตอนเราทำงานอยู่ที่นิคม VSIP บิงยืงห์ ผมและพี่พัฒน์ผู้จัดการ เราพักที่โรงแรมเฟืองนำ เราค่อนข้างเที่ยวกันไม่บ่อย ดังนั้น หลังเลิกงานประมาณช่วงสามสี่ทุ่ม บางครั้งก็เที่ยงคืน พวกเราชอบหาอะไรทานกันระหว่างทางอย่าง ก๋วยเตี๋ยวญวน อาทิเช่น เฝ๋อ, หู ติ้ว ส่วน ต้มยำที่ใส่เส้นขนมจีน เขาจะเรียกว่า บุ้น ริว อย่างที่ใส่เนื้อปู จะเรียกว่า บุ้น ริว กัว ส่วนมาก ขายกันตอนเช้า เท่านั้น เพราะ ช่วงเช้านั้น เส้นขนมจีนกำลังทำมาใหม่ๆ รสชาดอร่อย ส่วนผสมก็มีสองส่วนคือเส้นขนมจีนกับน้ำซุปอันประกอบไปด้วย หมูยอ เต้าหู้ทอด เลือดก้อน มะเขือเทศ เนื้อปู ใส่กินกับผักสดอย่างถั่วงอก ใบยี่หร่า ผักบุ้งฝานฝอยฝอย ผักอื่นๆและต้องใส่กับน้ำกะปิลงไปด้วย บางคนชอบเผ็ดก็ใส่น้ำส้มลงไป และพริกน้ำมัน เพิ่มความเป็นไทยของผมเอง ฮ่า... เท่าที่สังเกต บางคนจะจิ้มเต้าหู้กับน้ำกะปิ ถ้าทานกับข้าวคนเวียตนามจะมีมะเขือดองเปรี้ยวจิ้มทานกับน้ำกะปิ ส่วนบางที่อย่างทานกับ หู ติ้ว(เส้นแป้งมันกับข้าวเจ้า)จะใส่กระเทียมโทนดอง พริกซอย ซอสพริก ซอสมะเขือเทศ ซอสถั่วเหลืองดำ ตะไคร้ซอยคลุกพริกน้ำมัน สุดแต่จะปรุงแต่ที่น่าสังเกตคือซุปจะมีการใส่ผักชีลาวซอยลงไป ผักก็สาระพัดอย่างจำไม่ค่อยได้แล้วเล่ามานานไม่ถึงเรื่องร้านขายปลีกซะแล้ว เอาเป็นว่าเดิมเราขอให้เพื่อนชื่อฟี ช่วยซื้อของที่ร้านโชว์ห่วยใกล้
โรงแรมเพราะเราพูดภาษาเวียตนามไม่ได้ ซึ่งบางครั้งเขารีบกลับบ้าน ทำให้ผมต้องไปซื้อกันเอง เอาล่ะ มาถึงตอนนี้ ผมต้องมั่วภาษาเวียตนามงูงูปลาปลา ต้องคิดราคาแปลงกลับไปมา ตอนนั้นค่าเงิน 400ด่องก็ 1 บาท(ตอนนี้ค่าเงินเราแข็งคงสูงกว่า)คิดในใจว่า 4000=10 บาท 10.000=25บาท ต้องคิดให้ไวตัดศูนย์สามตัวหลังทิ้งจะคิดได้ไวขึ้น คนขายถามเราว่า เหง่ย นึก หน่าว...เราก็ตอบไปว่า เหง่ย ไท้ แลน...แต่เขาก็ฟังไปว่า เหง่ย ไท้ ลอง(คนไต้หวัน)ซึ่งเราก็ตอบว่าไม่ใช่ เพราะเมื่อสามสี่ปีก่อน คนไทยไปที่นั่นน้อยมาก จึงยากที่เขาจะทราบ ร้านพวกนี้เราเรียกว่า หย่า ซิว ถิ ...ผิดกับร้านขายข้าว จะเรียกว่า เตี่ยม อัง... เจ้าของร้านขายของก็ดีครับ เท่าที่ขายเราราคาก็พอพอกับบ้านเรา(จะว่าไป ควรจะถูกกว่านะ แสดงว่าแพง ต้นทุนถูกแต่แพงภาษี) เมื่อเทียบราคาตามห้างซูเปอร์มาร์เก็ตในเมืองอย่างCoopMart ก็ใกล้เคียง เขาช่วยจดราคาสินค้าให้เราเพื่อแสดงความจริงใจ เพราะเราสามารถตรวจกับราคาที่อื่นได้ เราก็รู้สึดดีไม่น้อยและประทับใจ ก่อนเรากลับบ้านก็ได้แวะซื้อบุหรี่ยี่ห้อBatos(เบส ต๊อด)สไตล์ฝรั่งเศส ราคากรรมกร ราคากล่องละ 25.000 ด่อง(63บาท ซองละ7บาท) ผมเคยซื้อไปฝากพี่ชายหนึ่งครั้ง
โรงแรมเพราะเราพูดภาษาเวียตนามไม่ได้ ซึ่งบางครั้งเขารีบกลับบ้าน ทำให้ผมต้องไปซื้อกันเอง เอาล่ะ มาถึงตอนนี้ ผมต้องมั่วภาษาเวียตนามงูงูปลาปลา ต้องคิดราคาแปลงกลับไปมา ตอนนั้นค่าเงิน 400ด่องก็ 1 บาท(ตอนนี้ค่าเงินเราแข็งคงสูงกว่า)คิดในใจว่า 4000=10 บาท 10.000=25บาท ต้องคิดให้ไวตัดศูนย์สามตัวหลังทิ้งจะคิดได้ไวขึ้น คนขายถามเราว่า เหง่ย นึก หน่าว...เราก็ตอบไปว่า เหง่ย ไท้ แลน...แต่เขาก็ฟังไปว่า เหง่ย ไท้ ลอง(คนไต้หวัน)ซึ่งเราก็ตอบว่าไม่ใช่ เพราะเมื่อสามสี่ปีก่อน คนไทยไปที่นั่นน้อยมาก จึงยากที่เขาจะทราบ ร้านพวกนี้เราเรียกว่า หย่า ซิว ถิ ...ผิดกับร้านขายข้าว จะเรียกว่า เตี่ยม อัง... เจ้าของร้านขายของก็ดีครับ เท่าที่ขายเราราคาก็พอพอกับบ้านเรา(จะว่าไป ควรจะถูกกว่านะ แสดงว่าแพง ต้นทุนถูกแต่แพงภาษี) เมื่อเทียบราคาตามห้างซูเปอร์มาร์เก็ตในเมืองอย่างCoopMart ก็ใกล้เคียง เขาช่วยจดราคาสินค้าให้เราเพื่อแสดงความจริงใจ เพราะเราสามารถตรวจกับราคาที่อื่นได้ เราก็รู้สึดดีไม่น้อยและประทับใจ ก่อนเรากลับบ้านก็ได้แวะซื้อบุหรี่ยี่ห้อBatos(เบส ต๊อด)สไตล์ฝรั่งเศส ราคากรรมกร ราคากล่องละ 25.000 ด่อง(63บาท ซองละ7บาท) ผมเคยซื้อไปฝากพี่ชายหนึ่งครั้ง 
ร้านที่เราซื้ออยู่ถัดจากโรงงานNumber One โรงงานเป็นรูปขวด ติดกับด่านเก็บเงินค่าผ่านทาง ซึ่งเป็นเครื่องดื่มยอดนิยมของผมทีเดียว รองจาก ก่าเฟเสือด๊า(กาแฟยกล้อ) สีสันเหลืองรสชาดอย่างเครื่องดื่มกระทิงแดงบ้านเรา เดิมนั้นผมก็เข้าใจผิดมาครั้งหนึ่งตอนมาถึงเวียตนาม เพราะคนที่มานั่งร้านก่าเฟ(ขายเครื่องดื่ม นั่งดูหนัง ฟังเพลง) ดื่มเครื่องดื่มสีเหลืองจนคิดว่าดื่มเบียร์แต่กลับว่าไม่ใช่ กลับกลายเป็นชา หรือเจ้าเครื่องดื่มNumber One แทน ฮ่า...ของที่เราซื้อก็ส่วนมากจะเป็นนมเปรี้ยว(เสือ จัว) ขนมปังKinh Do(กิน โด้) เครื่องดื่มนึก หง๊อด(น้ำหวาน) อย่างเป๊บซี่ ส่วนโค้กไม่ค่อยเห็น และเครื่องดื่ม นึกเอี๊ยง(รังนกน้ำเชื่อม) ซึ่งดื่มชื่นใจแก้แฮ้งค์ได้ดี เครื่องดื่มNumberOne น้ำหวานเชื่อมว่านหางจระเข้ น้ำเก๊กฮวยกระป๋อง น้ำดื่มซาสี่(กลิ่นคล้ายยาประจำเดือนเบนโล) สุดท้ายก็เป็นน้ำส้มคั้นกระป๋อง(นึก กาม แอ๊ป)ผมชอบยี่ห้อTwister เป็นน้ำส้มคั้นมีกาก ช่วงที่มาทำงานเมื่อปีที่แล้วเครื่องดื่มจันไย(น้ำส้มกะทกรก) อันนี้รสชาดดีเช่นกัน ยอมรับว่าผลิตภัณฑ์ประเทศเขาเยอะมาก ที่เราตุนเครื่องดื่มไว้เพราะราคาเครื่องดื่มของโรงแรมชาร์ทเราแพงสองเท่าจากข้างนอก แต่ถึงอย่างไรเจ้าของก็ใจดีเขาชื่อคุณThong(ทอม) อำนวยความสะดวก ช่วยเราไล่ผู้หญิง(หากิน)และตามคนที่ขโมยตังค์ผมด้วย ขอบคุณมากครับ
No comments:
Post a Comment